İlk Maç

Yüzyıldır yazmayan ben kalktım yazmaya karar verdim, uzun uzun neden burada klavyeyle yazamadığımı anlattıktan sonra beni bugün yazmaya iten şeyi de bir güzel anlattım uzun uzun. Yazımı kaydetmeye çalışırken kaybettim. Sizlere ömür. Aynı duygular, aynı sözcükler, aynı İlhami ağabey gelir mi şimdi bana aynı yazayım? Ağlamak kaldı bir tek. İşte bu yüzden yazı kağıtla kalemle olur, klavyeyle değil. İlk geceden kaybettin maçı. Kalem-kağıt: 5 bilgisayar:0
:(
1 Mayıs 2010

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ana Okulu

Resim
“Anne! Sana bişiy söyleyebilir miyim?” “He canım?” “Sen şimdi benim korsan ve kurt olcaamı biliyosun ama gösteri gününe kadar unut tamam mı? Öğretmenim ‘annenize sölemeyin ki süpriz olsun’ dedi ama ben dayanamadım sööledim sen o zamana kadar unut tamam mı annecim?” “Daha çok zaman var, unuturum ki ben zaten....” Unutmamıştım... Nerde ne zaman hangi ayağını atacağını bile biliyordum.    “bir, ki, üç, tekme, bir, ki, üç, gol...” Ama unutmuş gibi yapmayı iyi becerdim sanırım. Geceden bastı sıkıntı. Esra yüzbin kez anlattı nasıl gideceğimi salona ama gene de google’dan elli kere rotayı izledim. Nefret ederdim kendimden geç kalsaydım. Yol özürlüyüm ya. Çantamı hazırlarken fotoğraf makinesinden sonra hemen iki paket mendil sokuşturdum – insanın kendini bilmesi iyi bi şey. İlle de patatesli yumurta istedi o sabah. Geç kalıp kalmamak umurunda değil ki. Gösteriye çıkacak ya kırmadım. Yaptım yumurtasını. Esra sıkıca tembihledi “geç kalma sabah” diye. Kalmadım. İlk hıçkırıkl...
Devamı

Kendini Beğenmiş

Nereden öğrendim ben kendini övmenin “ayıp” olduğunu? Şimdi fark ediyorum da bunu ben öğrenmedim, yani ben öğrendim de bana yöneltilen bir öğreti değil bu. Birçok başka konuda olduğu gibi, bu konuda da babama verilen mesajları alıp içselleştirmişim. Annemin, ablamın ya da başkalarının babamla ilgili yaptığı yorumlardan öğrendim şimdi bildiğim eğriyi doğruyu… mesela babam Amerika’ya yaptığı seyahatleri anlatmamalıydı, Almanya’daki deneyimleri paylaşmamalıydı. Yine ukalalığa başlamıştı. Yine hava atıyordu. Karşısındaki ne düşünür önemsemiyordu. Ezilir mi, üzülür mü, umurunda değildi. Yine bencildi işte! Burnu büyüktü!  Oysa öyle miydi gerçekten? Çarşamba’da bir berber çırağı olarak başladığı hayatını nerelerden nerelere getirmişti… Gurur duyuyordu başardıklarından. Okumamıştı, eğitim almamıştı ama kendini yetiştirmiş, ikinci sınıf insan muamelesi görmesi “normal” olan bir memlekette on beş sene deli gibi çalışmış, başı dik, gururlu, neredeyse tam bir “Avrupalı” olarak dönmeyi başarmı...
Devamı